در‌ پروژه ی ارفک کارفرمایی وجود نداشت. عده ای هم دل و هم فکر برای دستیابی به آرزویی بزرگ جمع شده بودیم. قرار بود ساختمان قدیمی مدرسه به ساختمان قدیمی دیگری در پشت مدرسه برای گسترش فضا ها و ارتقاء سطح کیفی الحاق شود و همچنین دستی به سر و گوش مدرسه بکشیم.

هدف این بود که با هزینه ی کم فضایی ارزشمندتر برای کودکان درست کنیم. باید به گونه ای عمل میشد که در کارکرد مدرسه اختلالی ایجاد نشود و همچنین بودجه اجرای پروژه به صورت برنامه ریزی شده و مرحله ای از خیرین جمع شود،که این ها چالشهای بزرگی برای پروژه بود.

ما کار را با زدودن اضافات از این دو ساختمان به ظاهر کم ارزش شروع کردیم. هر چه پیش میرفتیم متوجه ارزش هر دو ساختمان میشدیم. دالان ها و طاق های دفن شده یکی یکی پیدا میشدند و کل طراحی را بار دیگر تغییر میدادند.

در طراحی این پروژه سعی بر حفظ هویت و باز نمایی آن داشتیم و تمامی حفره ها و طاق ها و الگو ها مستحکم میشدند و از ظاهر آنها به عنوان المان طراحی استفاده میشد. حس خانه ی گم شده در این ساختمان ها را دوباره نمایان کردیم. استفاده از رنگ ها، مصالح، گیاهان، ارتباط بین فضا ها، ارتباط بین خیرین و کودکان و خدمه با متخصصین مشورت و بسیار دقیق و حساس طراحی شددر طراحی اولیه افزودن فضایی چون(کارگاه آموزشی،اتاق فکر،اتاق مشاوره،اتاق بازی،اتاق بهداشت و….) در الویت قرار گرفت.همچنین برای‌ ارتباط بین فضاها یک پل تعریف شد که هم‌ مسیر گذر ماجراجویی بچه ها و هم فضایی آموزشی تفریحی باشد.سازه به دلیل قدمت بالای ساختمان ها تقویت و سیستم گرمایش و سرمایش مناسب به پروژه افزوده شد. عنصر بازی در گوشه کنار فضا ها گنجانده شد و کودکان با حرکت در فضا ها به بازیگوشی و کشف فضا ها و پرسه زنی دعوت میشوند تا ذهن و روحشان برای مقابله با مشکلات پیش رو و موفقیت های آینده قوی شود.در طراحی،‌ فضایی با نام مهریاد تعریف شد تا این دو بال (گیرنده و بخشنده) با هم‌، سخاوت خداوند را شکر گزار باشند و نام مهربانان و گیرندگان مهر در کنار هم و بدون تفکیک قرار بگیرند.

با توجه به مسئولیت اجتماعی و موضوع پروژه که مدرسه ای مربوط به آموزش کودکان کم برخوردار (کودکان کار) بود، تصمیم به این گرفته شد که این پروژه به صورت خیر خواهانه طراحی و اجرا شود.