در سال ۲۰۱۸ ، سازمان ملل متحد مقاله ای منتشر کرد مبنی بر اینکه ۵۵٪ از جمعیت جهان قبلاً در مناطق شهری زندگی می کردند و پیش بینی می کرد که تا سال ۲۰۵۰ این درصد به ۶۸٪ برسد. این روند به سمت شهرنشینی بیشتر پیامدهای مختلفی در مورد تخریب محیط زیست و نابرابری اجتماعی به همراه دارد.
طبق نشنال جئوگرافیک ، رشد شهری آلودگی هوا را افزایش می دهد ، جمعیت حیوانات را به خطر می اندازد ، باعث از بین رفتن پوشش درختان شهری می شود و احتمال فاجعه های زیست محیطی مانند جاری شدن سیل در اثر افزایش را افزایش می دهد. این خطرات بهداشتی و پدیده های فاجعه بار ممکن است بیشتر روی جمعیت فقیرتر تأثیر بگذارد ، زیرا شهرهای بزرگ تمایل دارند نرخ بالاتر نابرابری اقتصادی را نشان دهند و رشد کنترل نشده تمایل به توزیع نابرابر فضا ، خدمات و فرصت ها دارد.
نوشته شده توسط لیلی کائو
۲۳ مارس ۲۰۲۰
برای کاهش این تأثیرات منفی شهرنشینی ، طراحان به طور فزاینده ای پایداری و به حداکثر رساندن فضای موجود را در اولویت قرار می دهند. به عبارت دیگر به افراد بیشتری اجازه می دهند فضای کمتری را با رد پای کمتری اشغال کنند.
با افزایش علاقه به پایداری ، فضاهای داخلی در آینده احتمالاً از فناوری های جدید و روش های هوشمندانه برای به حداقل رساندن مصرف انرژی و کاهش انتشار استفاده می کند. یکی از مهمترین راههای وقوع این تحول استفاده از مواد کم مصرف انرژی ، تغییر جهت از مواد پرانرژی مانند سیمان ، شیشه ، آجر و فولاد به سمت گزینه های دیگری از جمله سنگ ، خاک ریز ، بتن توخالی و چوب است. .
به عنوان مثال ، با توجه به اینكه صنعت سیمان در سال ۲۰۱۳ توسط EIA به عنوان پرمصرف ترین صنعت تولیدی درج شده است ، اتكا كمتر به این ماده در شهرهای جهان ، گام مهمی در جهت زندگی پایدارتر شهری محسوب می شود. فضای داخلی و حرفه ای آینده ممکن است در مقایسه با خاکستری های سرد و جدا شده از فضای مدرن فولاد ، بتن و شیشه ، فضای داخلی چوبی یا خاکی بیشتری داشته باشد.
یک توجه مهم در این تغییر لزوماً مسئله مکان است ، زیرا حمل و نقل مواد سنگین می تواند کمک زیادی به انرژی تجسم یافته و هزینه های کلی کند. با اجتناب از ادعاهای جهانی بسیاری از جنبشهای معماری مدرن ، می توان پیش بینی کرد که فضای داخلی آینده از محلات ،مطابق با آب و هوای خاص و مناظر طبیعی برای کاهش مصرف انرژی و انتشار غیر فعال شروع به سازگار شدن خواهد کرد. این تحول نه تنها با استفاده از مواد محلی و حذف هزینه های حمل و نقل رخ خواهد داد ، بلکه در نظر گرفتن آب و هوای محلی به معماران این امکان را می دهد تا از طراحی خورشیدی منفعل و خنک کننده منفعل برای کاهش نیاز به گرمایش و تهویه هوا در فضاهای داخلی استفاده کنند.
این اقدامات پیشگیرانه توسط انبوهی از فن آوری های جدید طراحی شده برای بهینه سازی استفاده از انرژی و کاهش ضایعات ساختمانی کمک خواهد شد. در طراحی فضاهای جدید ، معماران ، مهندسان و کارگران ساختمانی احتمالاً از مدل سازی اطلاعات ساختمان (BIM) استفاده می کنند ، یک فناوری مشترک که برنامه ریزی و اجرای جزئیات را برای کاهش ضایعات ، کاهش هزینه ها ، بهبود پایداری و ارتقا creativity خلاقیت تسهیل می کند. همزمان با BIM ، طراحان ممکن است از نرم افزار مدل سازی انرژی برای تولید ساختمانهایی استفاده کنند که بازده انرژی را به حداکثر برسانند.
“با تشکر از رهبران پروژه چشم انداز پرنده با استفاده از BIM ، آنها می توانند همه کارها را بهتر ، سریعتر و با هزینه کمتر انجام دهند – با استفاده از منابع کمتر. […]توانایی تکمیل کارآمد و روان پروژه ها ، گاهی اوقات زودتر از موعد ، به بینندگان معماری این امکان را می دهد تا گزینه های خلاقانه را برای پیمودن مسافت بیشتر بررسی کنند. از این رو ، همکاری روان ، بازخورد سریع و نظارت جامع به طراحان کمک می کند تا پروژه های خود را به اوج خلاقیت جدید برسانند”. [1]
با وجود هزینه های زیاد و تأثیرات زیست محیطی ساخت و سازهای جدید ، فضای داخلی آینده نه تنها از ساختمان های جدید تشکیل می شود بلکه شامل ساختارهای مقاوم سازی شده موجود نیز می شود. این صنعت به سرعت در حال رشد است ، فقط در سال ۲۰۱۸ بیش از ۵۰۰ میلیون دلار صرف مقاوم سازی هتل های قدیمی شده است. بیشتر این تحول از طریق تلفیق فناوری ساختمان هوشمند اتفاق می افتد.
تا سال ۲۰۵۰ ، اینترنت اشیا کاملاً در فضاهای داخلی ادغام خواهد شد ، نه تنها برای بهبود کارایی کاربر بلکه برای محدود کردن مصرف انرژی ، متوقف کردن اتلاف مواد غذایی و پیگیری مصرف آب. سیستم های اتوماسیون خانگی چراغ ها را خاموش ، گرمایش و تهویه هوا را به حالت تعلیق در می آورند ، و شیر آب و اجاق گازهای روشن را متوقف می کنند. این نوع فناوری خودکار ممکن است سیستم های امنیتی جدیدی را نیز در بر بگیرد – این احتمال وجود دارد که در ۵۰ سال آینده ، کلیدها و کارت های کلید توسط فناوری های دسترسی تلفن همراه جایگزین شوند. به عبارت دیگر ، فضای داخلی آینده در فن آوری های جدید غوطه ور خواهد شد.
“ساختمانهایی که مدتها دما را اندازه گیری می کردند ، رطوبت و CO2 را نیز اندازه گیری می کنند ، به طور مداوم و دقیق اتاقها را برای حداکثر راحتی سرنشین و تأثیرات محیطی طراحی می کنند. داده های بیومتریک ذخیره شده از نقض امنیت جلوگیری کرده و سرعت عبور و مرور افراد در ساختمان ها را افزایش می دهد”. [۲]
علاقه به طبیعت و فناوری ممکن است از نظر زیبایی شناختی نیز نمایان شود ، با رویکرد حداقلی به مواد ، هزینه ها و استفاده از انرژی ، به زیبایی شناسی مینیمالیستی و طراحی بیوفیلی راه پیدا می کند. احتمالاً فضای داخلی به طور فزاینده ای با رنگ سفید و بژ و مبلمان با اشکال تمیز و اشکال ساده ارائه می شود. باغ های عمودی ، سقف های سبز و گیاهان زنده نیز در حال یافتن فضای داخلی معاصر هستند ، تعهد زیبایی شناختی به طبیعت نشان دهنده یک فداکاری بیشتر برای پایداری است.
با کاهش اندازه فضاهای زندگی شهری ، طراحی شهری در به کارگیری فضاهای چند منظوره بیشتر و نوآورانه تر می شود. فضاهای منفرد می توانند از طریق فضای ذخیره سازی کارآمد و برنامه های باز با نورپردازی دقیق ، همزمان آشپزخانه ، اتاق نشیمن و اتاق خواب را در خود جای دهند. یکی از روشهای ابتکاری که طراحان به این ادغام دست می یابند جمع شدن دیوارها است و به فضاها اجازه می دهد تا کاملاً دگرگون شوند. به عنوان مثال شرکتی به نام Skyfold دیوارهایی با قابلیت انعطاف پذیری عمودی با گرافیک قابل تنظیم و آکوستیک ضد صدا تولید کرده است که برای انبوه اهداف می تواند در محدوده وسیعی از فضاهای داخلی سازگار باشد. طراحان دیگر ممکن است از مبلمان قابل تغییر ، قفسه های چند منظوره یا انبار جمع شونده استفاده کنند ، همانطور که در مقاله آشپزخانه صرفه جویی در فضای ما آورده شده است. اینها به راحتی با فناوری ساختمان هوشمند ادغام می شوند ، زیرا جمع آوری و تغییر شکل ممکن است توسط برنامه های تلفن همراه یا اتوماسیون آغاز شود
بنابراین انتظار می رود که فضای داخلی ساختمان به طرز چشمگیری تغییر کند ، اما در سه محور اصلی مورد توجه قرار گیرد: پایداری ، فناوری و کارایی. این سه انگیزه تحول ، به جای اینکه جداگانه ، به طور همزمان انجام شوند و هر یک بر دیگری تأثیر بگذارد و تسهیل کند. امیدوارم در نتیجه ، شهرها پایدارتر ، انعطاف پذیرتر و فراگیرتر شوند – هرچند تا آن زمان هنوز مسیری طولانی در پیش است.
